Discurso Graduación curso 2018-19

                                                                       

                                                                                     Por Cristina Soto Sánchez- Guisante

                                                                                Departamento de Lingua e Literatura Galegas

Boa tarde a todos/as:

Desde que souben que ía ter a enorme responsabilidade de dirixirme a este aforo tan selecto, mil e unha ideas viñeron á miña cabeza, pero…. tiña que darlles forma, e non creades…. custoume e acordeime moito de vós, de todos os textos e comentarios que fostes elaborando ao longo deste curso tan intenso como complexo, e que con tanta éxito, estades a rematar.

Hoxe, dalgún xeito, pechades unha etapa, e ante vós, ábrese un mundo cheo de preguntas, dúbidas, incertezas….mais tamén de soños, expectativas, proxectos….de futuro. Atrás deixades unha parte completa da vosa vida: Vivencias, compañeiros, amigos…con algúns seguiredes mantendo relación, con outros, se cadra, non tanta; pero durante moito tempo, van acompañarvos os recordos, e como a memoria é selectiva, seguro que só os agradables.

Chegado este punto ímonos deter para botar a vista atrás e recordar a todos aqueles que ao longo destes anos que pasastes no instituto, ademais de ensinarvos matemáticas, lengua, lingua, historia…. e un longuísimo etc. contribuíron, xunto cos vosos pais, a forxar o que sodes hoxe: persoas, unhas marabillosas persoas. Para eles, e no voso nome, as grazas.

E que dicir dos vosos pais…., ese “inimigo” a bater, apenas hai uns anos, e hoxe en día o voso equilibrio, xa seguramente o curso pasado, pero sobre todo este, e aos que aínda lles queda por pasar unha dura proba: a vosa selectividade….e que como sempre aconteceu , van estar aí, á altura das circunstancias.

Todos temos un libro que nos marcou, e ao que volvemos sistemáticamente cando o precisamos, permitídeme que comparta con vós ese libro e que dea lectura a un pequeno fragmento del, a novela de Susanna Tamaro. “Onde o corazón te leve”, e que di así:

“Despois, cando diante túa se abran moitos camiños e non saibas cal percorrer, non te metas nun calquera, ao chou, senta e agarda. Respira coa confiada profundidade con que respiraches o día que viñeches ao mundo, sen permitir que nada che distraia: agarda, e agarda aínda máis. Non te movas, en silencio, escoita ao teu corazón. E cando che fale, levanta e vai onde el te leve”

E é aquí onde vou enlazar coa segunda parte desta reflexión: o futuro, o voso futuro:

_ Que vou estudar!

_ Poderei facer o que sempre quixen?

Preguntas que seguramente vos estades a facer, e que nestes momentos poden producirvos un certo desacougo, e…que debedes desbotar de inmediato porque estades nun momento crucial da vosa vida e necesitades de todas as vosas forzas para afrontalo; pero se por calquera circunstancia as vosas expectativas non se cumprisen , lembrade sempre que “ o home san non é o que non ten enfermidades, senón o que é quen de superalas”, e eu, non dubido da vosa saúde; levantarédesvos unha, dúas, tres….as veces que fagan falla.

Gustaríame ter tido con vós unha memoria compartida, porén o meu percorrido neste instituto é breve, por iso a nosa relación redúcese esencialmente a un ano, ou no mellor dos casos a dous; pero certamente moi intensos. Tardarei en esquecer os vosos grandes sorrisos cando nos cruzabamos nos corredores ou nas escaleiras; as vosas cariñas, mestura de sono e cansazo, cando nos tocaba a clase á primeira hora da mañá ; con soneca incluída por parte dalgún, cando a clase era á tarde; pero non me quero despedir sen facer alusión a un feito que me conmoveu profundamente: cando tras unha dura experiencia vital, regresei ao instituto, sentín o voso calor, o voso abrazo, o voso cariño….Grazas

E para rematar, que mellor que uns versos doutra muller, dalguén moi próxima a nós , que nos identifica como sociedade máis alá do noso territorio: Rosalía de Castro (do epílogo de Cantares):

Eu cantar, cantar, cantei,

a grasia non era moita,

que nunca (delo me pesa)

fun eu meniña grasiosa.

Cantei como mal sabía

dándolle reviravoltas,

cal fan aqués que non saben

direitamente unha cousa.

(…)

Deséxovos a mellor das fortunas en todo o que emprendades de aquí en adiante e téñovos un mandado: sede felices. Moitas grazas.