54 rúas cantan a Curros

CÁNTIGA


N'o xardin unha noite sentada
Ó refrexo d'o branco luar,
Unha nena choraba sin trégolas
Os desdés d'un ingrato galan.
Y-a coitada entre queixas decia:
«Xa n' o mundo non teño ninguén,
Vou morrer e non ven os meus ollos
Os olliños d'o meu doce ben.»

Os seus ecos de malenconía
Camiñaban n'as alas d'o vento,
Y-o lamento
Repetía:
«Vou morrer e non vén o meu ben!»

Lonxe d'éla de pé sobr 'a popa
D'un aleve negreiro vapor,
Emigrado, camiño d' América,
Vay o probe, infelís amador.

Y-o mirar as xentís anduriñas
Car' á terra que deixa cruzar:
«¡Quén pudera dar volta, pensaba,
Quén pudera con vosco voar!...»

Mais as aves y-o buque fuxían
Sin ouir seus amargos lamentos;
Sólo os ventos
Repetían:
«¡Quén pudera con vosco voar!»

Noites craras, d'aromas e lua,
Desde enton ¡qué tristeza en vos hay
Pr'os que viron chorar unha nena,
Pr'os que viron un barco marchar!...

D'un amor celestial, verdadeiro,
Quedóu sólo, de bágoas á proba,
Unha coba
N'un outeiro
Y-on cadavre n'o fondo d'o mar.

Por iniciativa da Fundación Curros Enríquez, hoxe, ao mediodía, todas as rúas de Galiza que levan o nome do poeta Manuel Curros Enríquez están chamadas a recitar o seu poema "Cántiga", con que iniciou o seu camiño literario; a data foi escollida por ser a do aniversario da escrita do poema.
Ao non podermos estar na rua a esa hora, non está demais a lectura ou relectura e a reflexión sobre unha realidade actual en tantos países.