Con Palestina

Hoxe, toda a comunidade educativa do instituto realizará unha concentración na rúa en sinal de apoio ao pobo de Palestina.
Nas vésperas do Dia da Paz, milleiros de persoas son vítimas da guerra e da falta de comunicación ou, por mellor dicir, da falta de vontade de comunicación e entendemento. Non era o caso de Mahmoud Darwish, poeta palestino falecido recentemente; a súa é unha voz universal e eco dos silenciados e das vítimas do conflito árabe-israeli.
Do blogue Mesturas
reproducimos o poema Escribe que son árabe, símbolo da realidade de acoso que vive, día a día, a poboación de Palestina.
E, se visitas a web de Mahmoud Darwish, quedarás contente de a coñecer.

Escribe que son árabe

Escribe que son árabe
e o número do meu carné é o cincuenta mil;
que teño xa oito fillos,
e chegará o noveno ao final do verán.
Enfadaraste por iso?

***
Escribe
que son árabe,
e cos meus camaradas de infortunio
traballo na canteira.
Para os meus oito fillos
arranco, das rochas,
o anaco de pan,
o vestido e os libros.
Non mendigo esmolas á túa porta,
nin me rebaixo
ante os teus chanzos.
Enfadaraste por iso?
Escribe
que son árabe.
Son nome sen alcume.
Espero, paciente, nun país
no que todo o que hai
existe alporizadamente.
As miñas raíces,
afundíronse antes do nacemento
dos tempos,
antes da apertura das eras,
do ciprés e a oliveira,
antes da primicia da herba.
Meu pai...
da familia do arado,
non de nobres señores.
Meu avó era un labrego,
sen títulos nin nomes.
A miña casa é unha choupana campesiña
de canas e paos,
Aquéceche?...
Son nome sen alcume.

***
Escribe
que son árabe,
que teño o pelo negro
e os ollos castaños;
que, para máis detalles,
cubro a cabeza cun veo;
que son as miñas palmas duras como a rocha
e pinchan ao tocalas.
E gústanme o aceite e o tomillo.
Que vivo
nunha aldea perdida, abandonada,
sen nomes nas rúas.
E todos os seus homes
están na canteira ou no campo...
Enfadaraste por iso?

***
Escribe
Que son árabe;
Que roubaches as viñas de meu avó.
E unha terra que araba,
Eu, con todos os meus fillos.
Que só nos deixaches
estas rochas...
Non vai quitarmas o teu goberno tamén,
como se di...?

***
Escribe, pois...
Escribe
no comezo da primeira páxina
que non aborrezo a ninguén,
nin a ninguén roubo nada.
Mais, que se teño fame,
devorarei a carne de quen a min me roube.
Coidado, pois...!
Coidado coa miña fame,
e coa miña ira!