(E se ainda hai máis vida de onde saíu esta,
á que roubarlle palabras de amor e morte, voulle
retorcer o pescozo ata que sinta noxo do que deixa atrás.
Pero daquela xa terá penetrado
nun remuíño de silencio e de humidade,
calando máis a miúdo cada vez...)
Declaración
Amarte, vida, amarte case sempre,
inda que sexas dura e leves enntremedias
piedade e odio intermitentemente.
Es ti a que sempre educas e aceleras
a doenza letal dos que non se resignan
a ignorar como es en realidade:
somentes un traxecto
cómodo e aldraxante cara á morte,
un tránsito inútil e innecesario.
Pero a ignorancia salva ós que non queren
arriscarse a perderte tan axiña
a cambio da renuncia a profanarte.
E aqueles dentes que perdín
precisaríaos agora para defender
as conviccións nas que me reafirmo.
Solidario e amable, se é posible,
ou lobo estepario no deserto,
completarei o círculo insurxente
coas balas do desexo.
agosto, 95
De Poesía última de amor e enfermidade
Sem comentários:
Enviar um comentário