quinta-feira, 23 de abril de 2009

II Concurso Lecturas Compartidas: Libros que deixan pegada






II Concurso Lecturas Compartidas: Libros que deixan pegada

Con motivo do Día do Libro e do Día das Letras Galegas, a Biblioteca Ollos Grandes do noso instituto convoca o segundo Concurso Lecturas Compartidas: Libros que deixan pegada, ben através deste blogue, nos comentarios a este post, ou por medio dun folio-modelo para preencher que se encontra na biblioteca e que será devolto no mesmo lugar.

Bases:

- No concurso pode participar calquera persoa da nosa Comunidade Educativa.

- Trátase de compartir, con un escrito breve, emocións/opinións da persoa participante sobre unha lectura conmovente.

- As participacións serán breves e poderán estar escritas en calquera das linguas que se ensinan neste instituto.

- Cada participante deberá indicar, despois do escrito, o seu nome e apelidos. Pódese participar por medio de pseudónimo; neste caso, é preciso entregar na biblioteca un sobre pechado co pseudónimo no exterior e os seus datos persoais no interior.

- O período para participar abranxe desde hoxe, 23 de abril até ao 18 de maio de 2009- A biblioteca, mediante a moderación de comentarios, resérvase o dereito a non publicar aquelas opinións que considerar inadecuadas a estas bases ou ferintes para con calquera persoa.

- O xuri estará composto polo Grupo da Biblioteca do instituto, co apoio dos departamentos de linguas.

- Outorgaranse tres premios –só a alumnado- consistentes nun vale de 75 euros para gastar nunha libraría.

– De todos os escritos, cada vale premiará, a orixinalidade, a emotividade e a expresividade literaria.


11 comentários:

Unknown disse...

O livro "Dende o Ceo" do Manuel Murguía foi uma gran experiência para mim:é uma das poucas obras de que gostei imenso.O facto do amor que continua com ciúmes no Além fez com que fosse uma grande história.Leiam e olhem como uma pessoa que está noutra dimensão desce até à terra para levar o seu grande amor e, assi, se juntarem no céu.
Alem diso acrescento que a a maioria dos jovens não gostan de livros longos, algo no que eu também concordo, mas esto não sera um problema porque este livro é muito breve!animen-se
Noelia López Otero

Ana María Riveira Rolle disse...

Quando apareceram os restos de dois homens numa igreja; depois de muito tempo, o filho de um deles quer saber as causas e achar o assassino de seu pai. Contratará um investigador que tentará tirar toda a informação possível, mas será muito difícil."El tiempo escondido",obra de Joaquin M.Barrero é uma história que nos faz ler todo o tempo, que nos envolve até chegarmos às respostas e em que uma mulher será quem saiba todo o acontecido, mas ela não será fácil de achar. Uma mulher que fez enlouquecer muita gente anos atrás,a mulher mais formosa jamais vista e dona de todos os corações, mas cuja vida estará cheia de sofrimento.




Ana María Riveira Rolle

Unknown disse...

Quando eu estava no ESO, uma professora que já não está no liceu, falou-nos de um livro que ela afirmaba ser surpreendente. Confeso qe ler não é das coisas que mais gosto, mas essa historia fez com que eu tivesse vontade de seguir outros livros. Chámase ''La nieta del señor Linh''. Eu tive uma dupla surpressa: a primeira foi que desenvolvi um interese pela leitura que não pensava que chegaria a ter e, a segunda, o acontecimento tão inesperado que há na obra que fez com que eu gostasse imenso dela. Eu dou o prémio que vou ganhar a quem não goste dela.
Nadia Manteiga Raposo

vanesa fernández eiras disse...

El libro de la selva «Mowgli»
Foi um livro do que quando era pequenina gostava muito.Todas as noites eu tinha de olhá-lo. Foi um dos livros muito importante para mim,dado que quase foi com el com o que eu aprendi a leer. Era uma história maravilhosa,pois que, sempre gostei muito dos animais e eu acho que o que eu sentia de pequenita era que eu também queria falar com os animais como fazia Mowgli.Com este concurso eu lembrei-me de este livro e o que fiz foi procura-lo pela minha casa más não o achei.A verdade e que gostaria muito de achá-lo y voltar a o ler ,já que, seria como recordar muitos momentos de quando era pequenita e leia esse livro com muito entusiasmo. Esa época foi umas das melhores da minha vida dado que não tinha preocupações e tudo era maravilhoso.Tomara algum dia pudesse voltar lá.

Álvaro Gayoso 2ºC disse...

El verano pasado leí la trilogía de Memorias de Idhun de Laura Gallego.Me gustó mucho por que es una colección con mucho suspense y una historia muy original e imaginativa que consigue atrapar a quien la lee.Sencillamente se puede decir que es una de mis colecciones favoritas.He leido otros libros de Laura Gallego y me parece una escritora muy interesante.Os recomiendo leerlas!

Álvaro Gayoso 2ºC disse...

Last Chistmas I read a book called Eragon.I love this book.It's very interesting and exciting.Then I read the second and the third part of the collection(Eldest and Brisingr).The author of this story is Christopher Paolini.He's Italian and he lives in Montana.He started to write Eragon with fifteen years old.

Manuel Vilariño disse...

Nestes días de fero conflito lingüístico, lembro unha das lecturas que máis doce pegada me deixou. Trátase dunha escolma de artigos xornalísticos escritos por Fernando Lázaro Carreter denominados “El Dardo en la Palabra”. Son unha serie de reflexións motivadas polo uso inadecuado que se fai nos medios de comunicación da lingua castelá. O autor, o filólogo máis recoñecido do século pasado, ademais de amosar un coñecemento técnico abraiante de ata o último recuncho da lingua castelá, contaxia o profundo amor co que sinte o uso da lingua culta. Ademais é un libro moi divertido, co que lembro terme rido moito.
Penso que, esta lectura, me amosou un novo xeito de disfrutar das palabras e respectar e coidar a Lingua e a todas as linguas.
Gustaríame compartir esta lectura con aquelas persoas que desprezan o uso dunha lingua frente a outra, coas que establecen que unha lingua só pode ser usada en determinados ambientes, coas que se negan a disfrutar das palabras herdadas, coas que temen que o seu coñecemento lles perxudique, coas que se sinten libres na ignorancia... A elas dirixo tamén, nestes días, todos os meus dardos.

Manuel V.

Desireé García Abelaira disse...

O PATO FEIO ESCRITO POR HANS CHRISTIAN ANDERSEN
O patinho feio,uma legenda clásica,foi uma das obras de que mais gostei quando era menina,até chorava pois que não compreendia como uma mãe não podia querer ao seu filho apenas por ser feio.Até os irmãos o desprezavam e faziam troça dele,sem se dar de conta de que era como oitro qualquer.O coitado do patinho sentia-se mal por tudo o que lhe estavam a fazer;sentia que não tinha família,dado que não o queriam.Com certeza posso dizer que este livro é muito parecido com a realidade pois a discriminação está presente dende os medios de comunicação até os licéus.
Finalmente se quisermos melhorar isto,debemos começar por não discriminar a ninguém,embora seja muito estranho,pois que toda a gente tem defeitos e não é justo que sempre se critique ao mais fraco.

Alejandro Bena de Rette. disse...

Si algún libro causó alguna vez un fuerte impacto en mi, fue sin duda “El Diario de Ana Frank”. Es el testimonio de Ana Frank, una niña de una familia de comerciantes judíos establecida en Holanda, que se tuvo que esconder algo más de dos años en una buhardilla pues la Gestapo los buscaba. Al cabo de ese tiempo, fueron delatados y descubiertos por la policía alemana y fueron enviados a campos de concentración. Ana murió en uno de esos campos de concentración, en Bergen-Belsen concretamente.

En mi opinión, es una obra muy interesante para saber como se vivió la represión de los nazis por parte de los perseguidos en todos aquellos países en los que entraron los ejércitos de Hitler y creo debería ser una lectura obligatoria, tal vez para la asignatura de historia, no para la de lengua, al ser un testimonio de guerra y no una obra de gran importancia literaria, pues mucha gente no se da cuenta de lo cruel y lo terrible que fue para los perseguidos vivir esos años tan terribles, sabiendo que podían acabar en campos de concentración, como desgraciadamente acabó la familia Frank y otros tantos miles de humanos.

Samuel Darriba Real disse...

La literatura es un arma, y puede ser esgrimida en varios sentidos. Y Chuck Palahniuk, autor de Club de Lucha, la utiliza de una manera peculiar. Conocido por la adaptación al cine, cuenta la historia de un insomne con un trastorno de personalidad que le lleva a crearse un alter ego que funda Clubes de Lucha como vía de escape para hombres con vidas vacías.
Bajo una forma narrativa renovadora, me pareció realmente conmovedor la manera de mostrar terapias de grupo, enfermos terminales, visiones suicidas y autodestructivas... El autor es capaz de recrear los ambientes más desagradables con una intención muy clara: hacernos pensar en qué estamos haciendo con nuestra vida.
Leyendo algunos de los pasajes de este libro cualquiera puede pensar en su propia ciudad, en ambientes conocidos, y en personas que no llevan a cabo sus sueños. O que ni siquiera lo intentan.
La visión nihilista de Palahniuk tiñe la trama de un matiz autodestructivo que me hizo sentir, en algunos momentos, incluso incómodo. Porque bajo mi punto de vista, este libro es interesante, además de por ciertas innovaciones narrativas y por una estructura muy amena, por una gran capacidad de identificación con personajes y situaciones.
Os animo a conocer esta obra al margen de la película, y por supuesto, a seguir leyendo.

Alba Carballal Gandoy disse...

Podría hablaros de cualquier otro libro. Probablemente sería mucho más complicado de leer, mucho más enrevesado, los artificios literarios del autor mucho más complejos, el lenguaje más sofisticado y la historia mil veces más elaborada. Pero hoy no. Hoy quiero dejar de lado todos estos elementos en los que nos basamos tantas y tantas veces para valorar la calidad de un libro. Porque hoy quiero hablar probablemente del libro más sencillo y más inocente que he leído jamás; y que por su contenido, su mensaje, por lo entrañable de cada una de sus líneas y por la sensibilidad exquisita a la par que simple que desprenden cada una de sus páginas, se ha hecho un hueco enorme y privilegiado en los estantes de mi habitación, a pesar de su escaso tamaño.
Estoy hablando- y probablemente aquellos que lo conozcáis ya lo habréis adivinado- de El Principito, de Antoine de Saint Exupery.
Esta obra maestra, tan pequeña como su diminuto protagonista, nos cuenta la historia de la amistad trabada entre un aviador que se pierde en el desierto y el Principito, un niño que ha aterrizado en la tierra desde su pequeño planeta natal.
A través de sus páginas conoceremos a personajes tan diversos como a una presumida y narcisista flor o a un zorro extremadamente sabio; y lo más importante, nos hará reflexionar acerca de esas pequeñas grandes cosas a las que a veces no les damos importancia, y que son en definitiva la esencia de la vida.
Es un libro escrito para niños, el mismo autor lo deja claro desde el principio de la obra. Pero un niño no tiene por qué medir menos de un metro ni estar aprendiendo a sumar. Un niño puede encontrarse en las más prestigiosas universidades o empresas, y en el corazón biológicamente más viejo del planeta. Así que definámoslo, más que como un libro para niños, como un libro para personas con alma de niños. Personas sensibles, con imaginación, inocentes, con curiosidad. Ese tipo de personas que, a pesar de todo, son capaces de abrirse, de querer aprender y de intentar ver las cosas desde otra perspectiva: desde la perspectiva en que lo hacían cuando aún no habían perdido ese sentido común que poseán en su infancia.
En definitiva, es un libro escrito con muchísima sinceridad y ternura.
Un libro para todos aquellos que aún piensan que las estrellas están encendidas para que cada uno pueda un día encontrar la suya.

Alba Carballal Gandoy

25N. CONCURSO DE POSTERS.

                                                    Con motivo da conmemoración do Día contra a violencia de xénero, a Biblioteca organiza u...